ECB-president Mario Draghi ontving in het verleden veel kritiek op zijn beleid. Vooral vanuit Duitsland. Hij zou met zijn opkoopprogramma’s zwakkere landen te veel helpen en de monetaire verruimingsacties en lage rente brachten inflatierisico’s met zich mee. Toch was ik onder de indruk van de wijze waarop Super Mario de eurozone door de crisis wist te loodsen.
Maar na het laatste rentebesluit in maart 2016 voeg ik mij ook definitief bij de criticasters. De ECB verlaagde de rente tot nul, banken betalen 0,4% rente om geld bij de Europese Centrale Bank te stallen en het obligatie-opkoopprogramma werd verhoogd naar €80mrd per maand. Draghi schiet zijn hele bazooka in een keer leeg. Maar waarom? De doelstelling van de ECB is prijsstabiliteit met een inflatie tegen 2%. Die lijkt ver uit zicht. Toch is het zo dat wanneer je het prijspeil corrigeert voor energie en transport er wel degelijk inflatie is die het doel nadert. Daarnaast lijken centrale bankiers te hebben besloten dat er nooit meer een recessie mag komen. Dat terwijl er historisch iedere 4 tot 7 jaar een periode van krimp is. Inmenging van de centrale bank kan in een dergelijke recessie zorgen voor demping en sturing. En als laatste: centrale banken moeten zich laten leiden door ontwikkelingen in de reële economie, maar laten zich momenteel sterk beïnvloeden door het verloop van financiële markten. Drie zorgelijke ontwikkelingen. Door de aangekondigde ingrepen zal de balans van de ECB oplopen tot boven €5.000.000.000.000.
Sprookje?
Met een dergelijke balans en 0% rente is de vraag hoe Mario denkt terug te keren naar een normale status. Of is dat in 2019 de zorg van zijn opvolger? In dat geval zullen we Draghi slechts herinneren als de man die maar bleef geloven in zijn lage rentesprookje.